Η δική μου Χρυσάνθη Βρέθηκα κάποια στιγμή αναγκασμένη να αντιμετωπίσω εκείνη την ατμόσφαιρα που βράδυνε τα βήματά μου. Είναι λίγο να πω ότι ασφυκτιούσα από το σκοτάδι. Χωρίς κανένα ενδοιασμό δέχτηκα τη βοήθειά της. Της είπα ότι κάθε πρωί,αισθάνομαι πως σκαρφαλώνω το Έβερεστ με βαρύ οπλισμό, που όσο και να προσπαθώ με τραβάει προς τα κάτω. Με ρώτησε αν μπορεί να έρθει μαζί μου. Ξεκινήσαμε την ανάβαση. Πάντα δίπλα μου, ανάλαφρη, αβέβαιη, αποστασιοποιημένη, χωρίς καμιά επιτήδευση ορειβάτη, σκαρφάλωνε μαζί μου με την αδιάφορη μετριοφροσύνη φύλακα. Εγώ με το γνωστό πεισματωμένο μου ένστιχτο, έπεφτα και χτυπούσα αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη, ακολουθώντας μια μέθοδο επώδυνη και συνειδητή. «Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν υποχρεωτικοί ρόλοι….. ξαλάφρωσε λίγο, ξεφορτώσου όσο ανεβαίνουμε τους πιο βαρείς…» Μου είπε και με κοίταξε με αυτό το φιλικά συνωμοτικό βλέμμα της. Εκεί μέσα σε αυτό το βλέμμα, αναγνώρισα το κορίτσι που ήμουν κάποτε! Συνεχίσαμε την ανάβαση περνώντας από το ένα θαύμα στο άλλο. Ξαφνικά ένιωσα το φως της κορυφής. Μόνο φως. Κανείς βαρύς οπλισμός. Καμιά σημαία . «Είναι προσωπική σου κατάκτηση», μου είπε, « …δε χρειάζεσαι καμιά σημαία να τη δηλώσεις. Απλά θα το καταλάβουν!». « Και τώρα, πως θα κατέβουμε χωρίς εξοπλισμό;». Τη ρώτησα. « Μα θα πετάξουμε !!!» . Μου απάντησε Δεν είχα πια κανένα δισταγμό .